20 آذر ماه مصادف با سالروز شهادت آیت الله دستغیب (رضوان الله علیه) بر همه شیعیان جهان تسلیت باد.
جمعه 20 آذر سال 1360 ساعت حدود یازده بود ، طبق معمول خدمتش رسیدم و کنار دستش نشستم ، حالش غیر عادی و قیافه اش کمی گرفته بود در حالیکه سخت می کوشید خودش را عادی جلوه دهد ، با چند جمله ای که رد و بدل شد ، گفتم مثل اینکه کسالت دارید ؟ فرمود آری.
بالاخره پس از تجدید وضو ، پاسدار شهید محمد علی جباری که مسئول هماهنگی کارها بود ، خبر آورد ماشین آماده و منتظر هستند ، آقا لباس پوشید و کلید اطاق مخصوصش را به من داد تا در را قفل کنم و همین نیم دقیقه یا کمتر تقدیرات الهی را به خوبی مشخص کرد و بنده که سعی داشتم تا بتوانم قدم به قدم همراهش باشم ، چند قدمی عقب افتادم.
معمولا ایشان از پله های اندرونی پائین می رفتند و با توقف مختصری وارد دالان شده و از خانه بیرون می رفتند اما آنروز بدون هیچ گونه معطلی از پله ها پائین رفته و همانطور که در بخش نخستین یادواره گذشت ، با یک دست به سینه خود و با دست دیگر به آسمان اشاره میکند و می فهماند من رفتم خداحافظ . آری رفتم و به ملکوت اعلاء پیوستم.
بدون توقف از دالان گذشته ولی درب در خروجی لحظه ای می ایستد ، شال سبزش را بر کمرش محکم میکند از پاسداران منزل نقل میکنند آیه استرجاع را میخواند :{{ انا لله و انا الیه راجعون }} و همچنین {{ لا حول ولا قوة الا بالله }}.
درب اطاق را بستم از پله های بیرونی پائین آمدم ، لحظه ای درنگ کردم منتظر بودم آقا از اندرون بیایند.یکی از پاسدارها گفت منتظر آقا هستید ؟ گفتم آری ، گفت تشریف برده اند.
به سرعت بیرون آمدم ، از پیچ دوم کوچه ایشان را دیدم چند قدم بیشتر با یکدیگر فاصله نداشتیم ؛ صدای زنی که پشت سر ایشان حرکت میکرد می شنیدم ، اصرار میکرد نامه ای به ایشان بدهد اما ناگهان صدای بسیار مهیبی برخاست ، آتشی در برابرم آشکار شد و صورتم را سوزانید دیوار بر سرم خراب شد ، فورا شروع به یا الله گفتن کردم احساس کردم زلزله آمده و ساختمان خراب شده و من زنده به گور شده ام ولی هنوز جان دارم ، خاک و دود و فشار آجرها و گلهائی که بر سرم ریخته بود ، این احساس را به من میداد ولی از طرف دیگر متوجه شدم آتش بود ، صورتم را سوزانید ، پس زلزله نبود انفجار بمب بود.
خودم را تکان دادم ببینم آیا می توانم از زیر آوار بیرون بیایم ، دیدم آری ، به سرعت خودم را رو به عقب کشانیدم ، چون احساس کردم هرچه بود از پیش رویم بود ، لحظاتی صبر کردم ، خاک و دود فوق العاده ای که بود فروکش کرد اما عجب منظره وحشتناکی در برابر دیدم ، نخست سر زن جوانی را که از بالای سینه اش جدا شده بود دیدم ، سپس دستها و پاهای جدا شده و بدنهای بیجان ، جسدهای پاره پاره شده ، جلوتر آمدم ، مثل اینکه جنازه ها پودر پاشی شده باشد ، در ظرف یک لحظه همه شهید شده و بیشتر جنازه ها قطعه قطعه شده بود.چند جنازه را بیشتر نمیشد تشخیص داد ، تا انتهای کوچه به سرعت آمدم افرادیکه از پیش آقا می رفتند سراسیمه و رنگ پریده و حیرت زده بودند ؛ از من پرسیدند آقا کجایند ؟ گفتم جلو بودند ، گفتند پس چه شدند ؟ گفتم : آقا را کشتند ، همه را کشتند.......
برگرفته از کتاب یادواره شهید حضرت آیت الله حاج سید عبدالحسین دستغیب (ره)
با توجه به اینکه حقیر معاون پرورشی یکی از مجتمع های آموزشی وپرورشی منطقه خفر می باشم .و بعضا برای بدست آوردن مطالب با مشکلاتی مواجه می شدم . به همین خاطر بر آن شدم تا ضمن افتتاح وبلاگ مطالبی که مورد نیاز همکاران فعال در زمینه معاونت یا مربی پرورشی می باشد را در وبلاگ بگذارم تا کمکی به همکاران در ادامه این راه باشد . البته بدون شک سلیقه و استعداد و خلاقیت مربی در کارهای پرورشی حرف اول را می زند . انشا’ ا.. که بتوانیم گامی در بهبود فعالیتهای پرورشی مدارس و دانش آموزان این مرزو بوم برداریم .